Bu yıl haziran ayında 30 yıl sonra üniversite sınavına girdim. Bazı insanlar üniversite sınav soruları yayınlanınca soruları çözmeye çalışıyorlarmış mesela, ama ben değil çözmek sorulara bakmamışımdır bile bugüne kadar. Bunu iyi bir şey gibi söylemiyorum büyük ihtimal bununla ilgili bir travmam olabilir . Neyse lafı uzatmayayım bir süredir düşünüyordum üniversite sınavına girmeyi, geçtiğimiz haziran ayına kısmet oldu. Psikoloji okuyabilirim diye düşünüyordum. Çünkü çocuklar büyüdüler ve belki de kızım da başka bir ülkeye ya da şehre üniversite okumaya gidecek. Ben de yıllardır istediğim bir şeyi yapabilirim diye girdim sınava.

Öncelikle sınava yönelik çalışmadım hiç, neyse o olsun dedim. Hatta sınava girerken biraz utandığımı söyleyebilirim. 50 yaşında ne işin var sınavlarda diye konuştu içimdeki eleştirel ses ama onu dinlersek hiç bir şey yapamayız. o yüzden o konuştu ama ona prim vermedim. Allahtan sınava girdiğim okula benim gibi belli bir yaş üstü insanları toplamışlar. Yani ilk kez giren heyecanlı , ağlayan , gergin gençler olmadığı için rahatladım. Sınava girdiğim sınıfta yaş ortalaması 40 falandı diyebilirim.

Türkçe -matematikle tercih yapacağım için sözel 1 ve matematik çözdüm. Sonrasında zamanım kalınca sözel 2 ye ve fen sorularına da baktım. 1 tane fen sorusu çözdüm. Sorular çok fazla bilgi sorusu gibi gelmedi bana. Matematik ve fen için demiyorum. Bir kere girdim diye uzmanmış gibi ahkam kesmekte istemiyorum ama sorular analiz, mantık ve yorumla çözülebilecek şekildeydi. Ve aslında biraz üzüldüm. "Okullarda bu tarz eğitim veriliyor mu ki böyle sorular soruyorlar" diye düşündüm. 

Sınav esnasında çok rahattım ki bu da önemli. Çünkü her hangi bir beklentim yoktu. Yıllar önce sınava girdiğimde Matematik- Fen bölümünden girmiştim . Ve ben aslında türkçe-matematik öğrencisiymişim. Ama o zamanlar bir rehberlik olmadığı için kör düzen seçimler yapmışım. Fenden 4 çıkarınca fen puanın hesaplanıyordu ve ilk girdiğimde 4 fen netim olmadığı için fen puanım hesaplanmamıştı. Bu durum içime oturduğundan bu sefer   1 tane fen sorusu da çözeceğim dedim ve biyolojiden 1 soru çözdüm. Çünkü sistem değişmiş 1 tane bile netin varsa puanın hesaplanıyor. Çözdüğüm fen sorusu da zaman zaman eğitimlerimde anlattığım vücudun strese tepki verdiğinde hangi sitemlerin aktif olduğu sorusuydu. Yani savaş ya da kaç halindeyken sinir sistemimiz sindirim sistemi aktif değildir. Ve çok şükür 1 netim oldu ve fen puanım da hesaplandı.

Sınavdan çıktıktan sonra kız kardeşimle konuştum ve 300-400 bine girerim dedi. Genelde sınavlardan çıktığımda puanımı , ne yaptığımı bilirim ve hep doğru çıkar. Kardeşim de dedi ki "öyle olmuyor abla, kesin bildiklerin yanlış çıkabiliyor" . Kendisi fizik öğretmeni olduğu için bu işlerde daha bilgili ve deneyimli. Ama ben biliyordum ve aşağı yukarı tahmin ettiğim gibi oldu. Sözelden 200 bin, eşit ağırlıktan 440 bine girdim. Sayısaldan 620 bindi ama sağlık meslek lisesi mezunu olduğum için puan eklendiğinde o da 450 bin oldu. Sonuçlara çok mutlu oldum , pek bir şey yapmayı düşünmesem de iyi hissettim. Hatta zaman zaman artık eskisi gibi zeki olmadığımı hatta hafızamın zayıfladığını söylerdim ama artık söylemiyorum kendime güvenim arttı.

Tercih yapmaya sıra gelince devlet üniversitesi psikoloji bölümleri Bayburt üniversitesi ve doğuda bazı üniversiteler oluyordu. İstanbul'da bazı özel üniversiteler burslu oluyordu ama Ankara'nın puanları yüksek olduğu için Ankara olmuyordu. Ankara'da yaşadığım için ve önümüzdeki yıl kızım üniversite sınavına gireceği için Ankara dışı bir seçenek yoktu. Yazlıkta eşimle otururken bir tercih listesi yaptık ama çok amaçsız, bilinçsiz bir liste yapmışız. Ankara'daki özel üniversiteleri burslu yazdık ve  2-3 tane de %50 burslu özel üniversite yazmışız. Sınav sonuçları açıklanınca eşim beni aradı baktın mı? diye. Numaramı istedi bakmak için. Aynı anda onunla baktığımızda Bilim Üniversitesi %50 burslu Psikoloji bölümünü kazandığımı gördüm. Çok sevindim, neden sevindim bilmiyorum çünkü bir hedefim yoktu. Belki Ankara'da burslu özel ya da devlet üniversitesi olsa okurdum ama özel üniversite ücretleri çok fahiş olduğundan okuma fikrinden vaz geçtim Benim üniversite ve bölüm yıllık 970 bin tl idi yani yarısı 485 bin tl. Çok abartı fiyatlar bence.Kayıt olmadım tabi ki.  Hatta kayıtların son günü okuldan bana bir telefon geldi "kayıt olacak mısınız?" diye ben de hayır deyince "özel değilse sebebini öğrenebilir miyim dedi arayan kadın ben de "özel değil çok pahalısınız" dedim:)

Bir arkadaşım bu sınav muhabbetini duyunca bana "sen atraksiyon seviyorsun" dedi. Evet severim. Ama günün sonunda yaşadıklarıma baktığımda çok önemli bir kazanımım olduğunu düşünüyorum. İçimdeki sabotajcı sese rağmen harekete geçtiğim için kendimi tebrik ediyorum. Ve bu başarımı çok kitap okumaya bağlıyorum. Hatta kızım bu yıl girecek ona ve sınava girecek gençler hep kitap okumalarını tavsiye ediyorum. 

En büyük kazanımlarımdan bir tanesi de "bu yaşta ne yapacaksın, yapamazsın, edemezsin" diyenlere güzel bir cevap oldu ve ondan da önemlisi önce kendime "ben geçti demeden geçmez"i ispatladım, sonra da bir çok insana örnek oldum. Beni duyan bir çok arkadaşım, instgram arkadaşım da sınava girmeye karar verdiler. Bu da bana mutluluk veriyor.

Bir şey yapmak istiyorsun ama "yaşım başım geçti vb....." şeyler söylüyorsan kendine , öyle bir şey yok ayağa kalk ve harekete geç.

 Yıllar önce bir arkadaşım vardı. Yaşadığım sorunlardan ona bahsettiğimde, şikayet ettiğimde bana ona benzer ama çok daha kötü olaylar yaşamış insanların hikayelerini anlatırdı. Onunla sohbetin sonunda halime şükrederek hatta biraz da şımarıklık yaptığımı düşünerek ayrılırdım onun yanından. 

İnsan doğası gereği olumsuzu görmeye , olumsuza odaklanmaya daha meyilli. Ve bazen o kadar çok kalıyor ki o olumsuz deneyimlerde olumlu hiç bir şey yokmuş gibi hissedip kurban psikolojisinde kalıyor. Çaresiz hissediyor, kurban psikolojisinde kalıyor. Ve çoğunlukla öğrenilmiş çaresizlik içinde sadece şikayet edip harekete geçmeden kendine acıyor. 

Bir şeylerden şikayet edeceğim zaman o arkadaşım gelir aklıma “şimdi burada olsa hangi daha kötü hikayeyi anlatırdı bana” diye sorarım kendime.  Ve çok daha kötü olabilecek senaryolar kurgularım ve “yok ya o kadar da kötü değil” derim. 

Zaman zaman bunu yapmak iyi gelebilir. Çünkü yaşadığımız olay bizim için çok büyük çok zor gelir yaşarken ama bu sarmalın içinden çıkmak için başka insanların daha da kötü şartlarda olduğunu görmemizi sağlar. Gördüğümüzde de olaylara farklı açılardan bakabiliriz ve harekete geçebiliriz. Ya da en azından kurban psikolojisinden çıkar ruh halimizi düzeltebiliriz. 

Çünkü umutsuzlukta debelenmenin hiç kimseye faydası yok. 

Ne dersiniz? 

Dün Midilli Adası’na Kültür Gezisi’ne gittik. Adanın tarihi ve kültürü ile ilgili çok şey öğrendik. 

Yaz dönemine özel mi bilmiyorum her sabah Ayvalık Liman’mdan Midilli’ye feribot kalkıyor. Yaklaşık 1 saatte Midilli’ye vardık. Tur Rehberimiz ve otobüs bizi bekliyordu. İlk olarak Petra’ya gittik. Burası denize girmek için en çok tercih edilen yerlerdenmiş. 114 basamakla çıkılan Manastır’a gidip manzarasından fotoğraf çektirdik. Petra da nefis bir dondurma yedik. Tavsiye ılunur. Oradan Molyvos’a  gittik . Unesco Dünya Mirası Listesine alınmış çok güzel bir yer. Evler standart taş bina, sokaklar çok güzel. Arnavut Kaldırımlı dar sokaklar dünyanın en güzel sokaklarından biriymiş. 

Deniz kenarında bir restoranda balık, yunan salatası, kabak mücver yedik. 

Son olarakta Baş Melek Taksiarhis Manastırı ve Kilisesi’ni ziyaret ettik. Buranın ilginç bir hikayesi var. Efsaneye göre, 10. yüzyılda bugün manastırın olduğu yerde 40 rahip yaşamaktadır. Bir gün korsanlar bölgeye saldırıp 40 rahipten 39 tanesini kılıçtan geçirip katlederler. O sırada çatıda uyumakta olan rahip Gabriel, baş melek Mikail’in korumasıyla mucizevi bir şekilde katledilmekten kurtulur. Katledilen 39 arkadaşının kanıyla kıpkırmızı olan toprağı kullanarak Baş melek Mihail’in ikonasını yapar. Mihail’in kanlı topraktan yapılmış ikonası kilisenin içinde sergilenmektedir. Mihail’in yüzü mumların ve ışığın etkisiyle yıllar içinde kararmış. İnanışa göre, Mihail’in ikonasına baktığınızda onun güzel olduğunu düşünürseniz bu sizin güzel, iyi bir insan olduğunuzu gösterirmiş. Kötü şeyler düşünmeniz ise sizin içinizin kötülüğünün bir yansıması olarak kabul ediliyormuş.

Manastırın bahçesinde çikolatalı lokma yedik. Kocaman kocaman lokmalar üzerine çikolata döktürürseniz 4 euro. 

Mandamatos Kasabası’nda ilgilimi çeken şeylerden bir tanesi de evlerin çatılarının köşesine Medusa’nın küçük heykellerinin yapılması. Bu bizdeki nazar boncuğu yerine yapılıyormuş. Mitolojide Medusa’ya bakan taş oluyor ya evlerini kötü gözle bakılmasından korumak için yapıyorlarmış. 

Bir de çok ilginç bir şey , adadaki yollarda kaza geçirip ölenler için öldükleri yere minyatür bir kilise dikiyorlar. Yol boyunca yol kenarlarında minik kiliseler görüyorsunuz. Bu arada yollar dar ve virajlı.

Rehber adadaki halkın yeni ev araba gibi şeylere önem vermediğini ama her akşam dışarda keyifli bir akşam yemeğinin vazgeçilmez olduğunu anlattı. 

Güzel bir geziydi, tavsiye ederim. 

Bugün yeğenimin doğum günü. "Kardeşlerinizin yaptığı en güzel şey yeğenlerinizdir" diye bir söz okumuştum. Kesinlikle katılıyorum. Kız kardeşim ona doğum günü için bir video hazırladığını söyledi ve bizim de kısa bir videoyla katılmamızı istedi. Benim aklıma Nisan'ın bu cümlesi geldi hemen , onunla bütünleşmiş bir cümle benim için. "Kadriye Teyzem doktor değil ama doktorluk biliyor".

 2003 ocak ayında oğlum doğdu, anne oldum. Nisan ayında da Nisan doğdu, teyze oldum. Nisan'ı ilk gördüğümde "insan yeğenlerini de kendi çocuğu gibi sevebiliyormuş" diye düşünmüştüm. Nisan şimdi Amerika'da üniversite okuyor. Uzun zamandır görmüyorum, yılda bir kez falan görüyorumdur. Bazen kendi çocuklarım için de "acaba büyümeseler de gitmeseler mi?   " diye bencilce bir hisse kapılıyorum. Çocuklukları öyle masum öyle güzel ki.

Ben çalışma hayatıma bir devlet hastanesinde Laboratuvar Teknisyeni olarak başladım. Üniversite okuyordum, hem çalışıp hem de okudum. Sağlık personeli olduğum için ailede sağlık konularında bana danışırlardı. Nisan da bunu görmüş olacak ki (çocuklar çok iyi gözlemcidir) benim doktor olduğumu zannediyormuş. Sonra ona doktor olmadığımı açıkladık ama o illa doktorluk diplomam olması gerekmediğine karar verdi ve herkese "Kadriye Teyzem doktor değil ama doktorluk biliyor" dedi. Çünkü çocuklar için diploma, statüler gibi şeyler önemli değil. Bazen "çocuk aklı" der küçümseriz ama galiba onlar bizden daha akıllı:) Gözlemledikleri şeylere bir açıklama getiriyorlar.

Annesi ilaç içmek istemediği zaman "Kadriye Teyzen söyledi içersen iyileşecekmişsin" dediğinde ikna oluyormuş mesela. 

Ne istediğini bilen , akıllı bir çocuktu. Hedefleri vardı ve çok şükür gerçekleştiriyor hedeflerini. Yolları bahtları açık olsun tüm çocuklarımızın.

Ben hep uzaktaydım ailemden ama çok yakın ilişkilerimiz var. Ait olmak , ait hissetmek kök aileden başlıyor. İlk yaşadığın yer, hayatı öğrendiğin yer ailen. 

Özel günlerde duygusallaşıyorum, mesela çocuklarımın ilk doğdukları an'a gidiyorum. Oğlumu ilk gördüğüm an, kızımı ilk gördüğüm an. İnsanın hayatı boyunca unutmayacağı o an'lar. Hayat an'lardan oluşuyor. Hatırladığımız, hiç unutamadığımız tüm anlar da yoğun duygular vardır. Duygularımız hayatı anlamlı kılar. Öyle değil mi?